กลายเป็นสถานีสุดท้ายของการเดินทางที่ยากลำบากนี้ ในอดีต สิ่งที่มีอำนาจเหนือกว่าคือการป้องกันในระดับตติยภูมิ ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญสำหรับบุคคลที่ป่วยอยู่แล้ว แต่ไม่เพียงพออย่างชัดเจนในแง่ของจำนวนของผู้ที่อาจได้รับผลกระทบจากสภาพจิตใจ หนังสือเล่มนี้มีจุดยืนเชิงบวก: ทุกคนสามารถสัมผัสกับปัจจัยกระตุ้นความเจ็บป่วยทางจิตได้ ดังนั้น “ทักษะบางอย่างที่เรียนรู้ในการบำบัดทางจิต เช่น การมีสติ การทบทวน และการควบคุมอารมณ์ ไม่เพียงแต่รักษา [โรคเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนขวัญ] การรักษา ละภาวะซึมเศร้าเท่านั้น แต่ยังอาจช่วยใครก็ได้ ทำไมไม่สอนให้ทุกคนล่ะทำไมไม่ลองให้ฝูงสัตว์มีภูมิคุ้มกันโรคซึมเศร้าและการฆ่าตัวตายดูล่ะ?”การส่งเสริมสุขภาพจิตเป็นแง่มุมที่กว้างกว่าและซับซ้อนกว่าของการเยียวยาที่ไม่ได้กล่าวถึงในหนังสือเล่มนี้โดยเฉพาะ ครอบคลุมพื้นที่ทางการเมือง นิติบัญญัติ การบริหาร และสังคมวัฒนธรรมที่บอกเป็นนัยทางทฤษฎีและกล่าวถึงเป็นส่วนประกอบของวัตถุประสงค์หลักเท่านั้น ไม่ใช่แค่คุณภาพของการดูแลเท่านั้นที่สำคัญ: “ผลลัพธ์แย่ลงเนื่องจากโลกภายนอกการดูแลสุขภาพ มันคือวิกฤตที่อยู่อาศัย วิกฤตความยากจน วิกฤตเชื้อชาติ ความไม่เสมอภาคทางสังคมที่เพิ่มขึ้น ซึ่งหนักหนาสาหัสที่สุดสำหรับผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด”