เพื่อที่จะประสบความสำเร็จในการสร้างเครื่องบินพาณิชย์ด้วยเนื้อหาวัสดุขั้นสูงสูง (คาดว่าจะเป็น 60–70% ของโครงเครื่องบินโดยน้ำหนัก) โบอิ้งได้จัดตั้งกลุ่มพันธมิตรระหว่างประเทศที่มีประสบการณ์ด้านโครงสร้างการบิน [7]ภายในสิ้นปี พ.ศ. 2544 วัสดุเหล่านั้นถูกนำไปใช้กับเครื่องบินในโครงการเยลโลว์สโตนซึ่งเป็นโครงการที่แข่งขันกันโดยใช้การออกแบบเครื่องบินแบบเดิม โซนิคครุยเซอร์ เครื่องบินลำนั้นซึ่งได้รับการออกแบบภายใต้เยลโลว์สโตนเพื่อทดแทน 757/767 ต่อมาได้รับการประกาศให้เป็น 7E7 โดย E หมายถึง มีประสิทธิภาพ [20] [21]ในฐานะรุ่นอ้างอิงพื้นฐานที่ใช้วัสดุขั้นสูง 7E7 ที่เสนอจะใช้เชื้อเพลิงน้อยกว่า Sonic Cruiser 10% และน้อยกว่า 767-300 17–20%