ไอโซสตาซีอธิบายความแตกต่างทางกายภาพ เคมี และเชิงกลระหว่างเนื้อแมนเทิลและเปลือกโลกที่ทำให้เปลือกโลก "ลอย" บนเนื้อแมนเทิลที่อ่อนตัวได้มากกว่า ไม่ใช่ทุกภูมิภาคของโลกที่มีความสมดุลในสภาวะสมดุลแบบไอโซสแตติก สภาวะสมดุลแบบไอโซสแตติกขึ้นอยู่กับความหนาแน่นและความหนาของ เปลือกโลก และ แรง ไดนามิกที่ทำงานอยู่ในเนื้อแมนเทิล เช่นเดียวกับความลึกของเปลือกโลกที่แปรผันอุณหภูมิ ของ เปลือกโลก ก็เช่นกัน เปลือกโลกส่วนบนทนทานต่ออุณหภูมิแวดล้อมของชั้นบรรยากาศหรือมหาสมุทร—ร้อนในทะเลทรายที่แห้งแล้ง และกลายเป็นน้ำแข็งในร่องลึกมหาสมุทร ใกล้ Moho อุณหภูมิของเปลือกโลกอยู่ในช่วงตั้งแต่ 200° เซลเซียส (392° ฟาเรนไฮต์) ถึง 400° เซลเซียส (752° ฟาเรนไฮต์) เมื่อหลายพันล้านปีก่อน ก้อนดาวเคราะห์ที่จะกลายเป็นโลกเริ่มต้นจากการเป็นก้อนหิน ที่ร้อนและ หนืด วัสดุที่หนักที่สุด ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเหล็กและนิกเกิล จมลงสู่ใจกลางของดาวเคราะห์ดวงใหม่และกลายเป็นแกนกลาง วัสดุหลอมเหลวที่ล้อมรอบแกนกลางคือเนื้อโลกยุคแรก เป็นเวลาหลายล้านปีที่เนื้อโลกเย็นลง น้ำที่กักเก็บอยู่ภายในแร่ธาตุจะปะทุขึ้นพร้อมกับลาวาซึ่งเป็นกระบวนการที่เรียกว่า “ การขับก๊าซออก ” เมื่อมีน้ำไหลออกมามากขึ้น เสื้อคลุมก็แข็งตัว วัสดุที่ตอนแรกอยู่ในสถานะของเหลวในระหว่างกระบวนการนี้เรียกว่า " องค์ประกอบที่เข้ากันไม่ได้ " ในที่สุดก็กลายเป็นเปลือกโลกที่เปราะบาง