สำหรับธุรกรรมขนาดใหญ่ภายในทิเบต ผงทองคำ (อาจมัดไว้ในถุงหนังขนาดเล็ก) และแท่ง เงินของจีน ถูกนำมาใช้ แท่งโลหะเหล่านี้มีรูปร่างแตกต่างกัน ชนิดที่พบบ่อยที่สุดมีลักษณะคล้ายเกือกม้าหรือรองเท้าลา และมีชื่อในภาษาทิเบตว่า rta rmig ma [2] สำหรับธุรกรรมเล็กๆ น้อยๆ สามารถใช้สินค้าอุปโภคบริโภคต่างๆ (ซึ่งมีค่ามาตรฐานเดียวกันในหมู่ชาวทิเบตส่วนใหญ่) ได้ ท่ามกลางสิ่งอื่นๆ ได้แก่หมากยาสูบ ผ้าพันคอพิธีการ ( khatasหรือชื่อkhadags  ภาษาทิเบต  kha btags ) และชา[3]โดยปกติแล้วชาจะซื้อขายกันในรูปของอิฐชา (ทิเบต ja sbag ) สิ่งนี้พัฒนาเป็นสื่อกลางการแลกเปลี่ยนที่สำคัญที่สุดในศตวรรษที่ 19 เมื่อมีการแนะนำเหรียญทั่วไปในทิเบตแล้ว [2] เงินกะลาและเงินลูกปัดหิน เหรียญทิเบต สำหรับการซื้อที่มีขนาดเล็กมากcowry ( เปลือกหอย ขนาดเล็ก ซึ่งส่วนใหญ่จัดหาในหมู่เกาะมัลดีฟส์และไปถึงทิเบตและจีนผ่านทางเบงกอล ) และลูกปัดหินถูกบันทึกว่าใช้เป็นเงินในทิเบตโบราณ[4] สกุลเงินทองคำก่อนปี 1650 [ แก้ไข] ก่อนที่รัฐบาลของดาไลลามะองค์ที่ 5 จะถูกจัดตั้งขึ้น แท่งทองคำขนาดเล็กจำนวนมากที่หมุนเวียนในทิเบต บางชิ้นมีตราประทับ จนถึงขณะนี้ยังไม่มีการยินยอมว่าชิ้นส่วนเหล่านี้จะถือเป็นเหรียญได้หรือไม่ เราทราบดีเกี่ยวกับสกุลเงินทองคำประเภทนี้ ซึ่งเรียกว่า gold sho (ภาษาทิเบต gser sho )